رِی پتری؛ اولین استایلیست فشن

ری پتری[1]، خالق خانه مد بوفالو، کسی بود که برای اولین‌بار یک استایلیست نامیده شد. او در سال 1948 در داندی اسکاتلند به دنیا آمد و در سن 15 سالگی به همراه خانواده‌اش به بریزبن استرالیا نقل مکان کرد. او سرانجام در سال 1969 به لندن رفت و در لندن یک غرفه جواهرات در بازار عتیقه‌فروشی خیابان کمدن[2] داشت و در کلاس‌های  ساتبیز[3] شرکت می‌کرد تا در مورد عتیقه‌جات بیاموزد.

او در طول حرفه خود با طراحانی چون ژان پل گوتیه[4] و جورجیو آرمانی[5] نیز کار کرد. وجود روح ری پتری در مجموعه‌های متنوعی مانند D&G، الکساندر مک‌کویین[6] و جونیا واتابانه[7] گواهی بر نبوغ این استایلیست است.

در اوایل دهه 80 ری پتری مجموعه‌ای از مدل‌های نوجوان (نیک[8] و بری کامن[9]، تونی فلیکس[10]، سایمون دو مونتفورت[11]، هاوارد ناپر[12]) و عکاسان (جیمی مورگان[13]، راجر چریتی[14]، مارک لیبون[15]) به علاوه‌ی گروهی از افراد خلاق و هم‌فکر از غرب لندن شامل هنرمندان آرایش مو و میکاپ، نوازندگان، طراحان، بازیگران را گرد هم آورد و خود نیز با شخصیتی کاریزماتیک رهبری آن‌ها را بر عهده داشت.

در واقع در اوایل دهه 80 انتخاب و چیدمان لباس بر روی مدل‌ها هنوز به عنوان ویرایش مد شناخته می‌شد اما ری پتری یک استایلیست غریزی بود که از استعداد بصری خود برای تولید محصولاتی زیبا و بدون نقص استفاده می‌کرد و این‌گونه بود که وی اولین استایلیست نامیده شد.

خانه مد بوفالو

بوفالو به عنوان پادزهری برای وضعیت خسته‌کننده صنعت مد در ‌آن زمان راه‌اندازی شد. هدف اصلی برند ایده چند فرهنگی بود. الهامات بوفالو ریشه در زندگی واقعی داشت و آن را در میان فرهنگ بومیان آمریکا، آفریقا، ارتش، ورزش، خانواده سلطنتی و هر چیزی که دارای سبک و فرهنگ بود می‌یافت؛ بوفالو هرگز از صنعت مد یا طراحان مد الهام نمی‌گرفت و به عقیده بوفالو آن‌ها بودند که از او الهام می‌گرفتند.

ژان باتیست موندینو[16] عکاس مد می‌گوید:«ری یک دنیای شخصی کامل خلق کرد. او لباس‌ها را تغییر داد تا شبح‌هایی ایجاد کند که در آن زمان وجود نداشتند. پسرها از جلو لباس پوشیده به نظر می‌رسیدند اما در پشت آن‌ها کاملاً سنجاق چسبانده شده بودند.»

کیم جونز[17]، طراحی که مانند پتری به طور معمول نشانه‌های فرهنگی نامتعارف را مورد کاوش قرار می‌دهد، می‌گوید:«ری پتری الهام‌بخش اکثر افراد در لباس مردانه است. او با گروهی وفادار از مردم کار کرد تا زیبایی‌شناسی جدیدی ایجاد کند و ارجاعات او به قدری هدفمند بودند که امروز هم قابل درک هستند. این در مورد مد بسیار نادر است.»

بوفالو اولین بار ایده مدل‌های خیابانی را مطرح کرد و قبل از آن همه فقط از طریق آژانس‌های مدلینگ مدل‌ها را استخدام می‌کردند. ری همیشه احساس می‌کرد که زیبایی را می‌توان در هر کجا و همه جا یافت به همین دلیل بود که سیمون دو مونتفورد، مدل موردعلاقه‌اش را در فروشگاه میوه محلی در حالی که کار می‌کرد پیدا کرد.

بوفالو دوست داشت با تضاد‌ها بازی کند و مرزها و کلیشه‌ها را از بین ببرد. چرا یک پسر نمی‌توانست خشن و در عین حال جذاب باشد؟ چرا دختران فقط باید زیبا باشند؟ همچنین کلیشه‌ها درباره افراد سال‌خورده و سیاه‌پوست را نیز به چالش می‌کشید. فلسفه بوفالو این بود که همه ما اساساً یکسان هستیم. این ایده اکنون به طبیعی نظر می‌رسد اما در ‌آن زمان راه جدیدی برای فکر کردن بود.

 برخی از جسورانه‌ترین ایده‌های پتری مانند شورت باکسر و چکمه‌های رزمی که به تنهایی زیر یک کت پوشیده می‌شدند مشخصاً چیزهای زندگی روزمره نیستند و شاید دقیقاً به همین دلیل دیدگاه او تاثیر عمیقی بر فرهنگ در کل داشت.

ایده باکسر و چکمه با این دیدگاه به وجود آمد که معمولاً از یک زن انتظار می‌رود که این‌گونه با جنسیت بازی کند اما حالا نوبت بوفالو بود به جای کفش‌های پاشنه بلند، چکمه‎‌های DM را نمایانگر کند.

اولین عکس‌برداری از لباس‌های ورزشی به عنوان فشن با لباس‌های ورزشی زمستانی در بوفالو اتفاق افتاد. در حال حاضر لباس ورزشی جزء لاینفک مد است اما در زمان این نوع از عکس‌ها هرگز دیده نشده بود.

عکاسی از قهرمان وزن سنگین بوکس، کلینتون[18] که مردی بسیار مهربان بود با این هدف صورت گرفت که ری می‌خواست نشان دهد یک مرد می‌تواند هم‌زمان قوی و حساس باشد. ری پتری همچنین می‌خواست لباس‌های ورزشی را با لباس‌های کلاسیک‌تر و کفش‌های ورزشی همراه با جوراب‌‌های سفید و کلاه‌های پارچه‌ای به نمایش بگذارد.

ری پتری خیلی از پسران و دختران بوفالو را همچون خانواده می‌دانست. او دوست داشت از مدل‌ها مراقبت کند و با آن‌ها مثل ستاره‌های فوق‌العاده رفتار می‌کرد. ری همچنین عاشق لباس نظامی، لباس تشریفاتی، کیفیت لباس، پارچه‌ها و طراحی بود.

میتزی لورنز[19] دوست ری پتری می‌گوید: «افسانه خانواده بوفالوی ما در اوایل دهه 80 آغاز شد. ری پتری اولین کسی بود که یک استایلیست نامیده شد و از طریق مجلاتی مانند The Face،  Arenaو I-D احتمالاً موفق‌ترین و مطمئناً تاثیرگذارترین خالق تصویر مد در یک دهه شد. قوی‌ترین و پرتقلیدترین اثر او به نام پسر بوفالو در The face اجرا شد. شکلی که بر لباس مردانه در سراسر صنعت غالب شد.»

«بوفالو فرهنگ را تجلیل می‌کرد و از خارجی‌ها حمایت می‌کرد. با ایده‌ها اغلب بازی می‌شد و این ایده‌ها ترکیب و بازیافت می‌شدند تا زمانی که درست اجرا شوند. تنوع هسته اصلی آن بود؛ ترکیب لباس‌های ورزشی با کت و شلوارهای دوخته شده، قرار دادن گل در موهای بوکسورها، دامن پوشیدن مردان، کت و شلوار برای دختران و تبدیل لباس زیر به لباس بیرونی. در سال 85 بوفالو حکمرانی می‌کرد، ما با سرعت هزار مایل در ساعت زندگی می‌کردیم و در سراسر جهان و در سراسر صنعت مورد محبت قرار می‌گرفتیم. لباس‌ها با سنجاق کردن، چسباندن و چفت کردن تغییر شکل می‌دادند. ری یک‌بار آستین‌های یک پیراهن را از سرشانه‌ها برید و دوباره با سنجاق قفلی وصل کرد تا از زیر کت بیرون بیایند.»

ری پتری در سال 1989  بر اثر بیماری از دنیا رفت. اما او پیش از مرگش از تاثیر رو به رشد و میراث بالقوه‌اش آگاه بود برای همین شروع به ویرایش تصاویر برای پروژه‌ای کرد که 11 سال بعد تبدیل به کتابی شد که توسط دختران و پسران  بوفالو، که ری آن‌ها را همانند خانواده می‌دانست، ویرایش، نوشته و طراحی  شد و میراثی از خود برای گذاشت که هنوز باعث افتخار است.

 

نویسنده: فرشته نجفی

دبیر محتوایی وبسایت: غزل وفا

 

پانویس:

[1] Ray Petri    [2] Camden Street    [3] Sotheby’s     [4] Jean Paul Gaultier    [5] Gorgio Armani

[6] Alexander McQueen    [7] Junya Watanabe    [8] Nick Kamen    [9] Barry Kamen    [10] Tony Felix

[11] Simon de Montfort     [12] Howard Napper    [13] Jamie Morgan    [14] Roger Charity    [15] Marc Lebon

[16] Jean Baptiste Mondino    [17] Kim Jones    [18] Clinton    [19] Mitzi Lorenz

منابع:

1. https://www.nytimes.com/2007/03/11/style/tmagazine/11tpetri.html
2. https://www.gq-magazine.co.uk/fashion/article/ray-petri
3. https://www.theguardian.com/theobserver/2000/sep/17/features.magazine37
4. https://www.vogue.fr/vogue-hommes/fashion/diaporama/buffalo-style-ray-petri-jamie-morgan-80s-fashion/42791