خرده‌فرهنگ تدی بوی

در سال 1953، یک ترند گسترده در مد، پسران نوجوان بریتانیا را تحت تأثیر قرارداد که این ترند، اقتباسی از رمانتیسیسم عصر ادواردین ( 1900- 1910میلادی)  بود. بلیزرهای مخملی و پیراهن‎های دکمه‌دار همراه با شلوار جین اسکینی یا شلوار پارچه‌ای فرمال، کراوات‌های باریک و کفش‌های چرم بزرگ از آیتم‌های اصلی این استایل است. ترکیب این آیتم‌ها با یک مدل موی خوش حالت، یک لوک کلاسیک تدی بوی را می‌سازد.

تدی بوید فقط یک ترند مد نبود؛ بلکه خرده فرهنگی بود که کل بریتانیا را تحت تأثیر قرارداد. تدی بوی‌ها که ترجیح می‌دادند تدها نامیده شوند، خرده‌فرهنگ اصلی نوجوانان بریتانیایی را تشکیل می‌دادند که از تیرگی و خشم ایجاد‌شده پس از جنگ در اوایل دهه 1950 متولد شد. منشأ بسیاری از استایل‌های مد از جمله راک و پانک را می‌توان به این پدیده ربط داد. به‌طور کلی تدی نماد فرهنگ عامه بریتانیا است.

ریشه‌های پسر تدی

در اواخر دهه 1940، پس از پایان جنگ جهانی دوم، صنعت مد در بریتانیا در حال رکود بود. این تا حدی به دلیل جیره‌بندی در زمان جنگ بود که تهیه انواع خاصی از مواد را دشوار می‌کرد و تا حدی به این دلیل بود که بسیاری از افرادی که می‌توانستند مشتری باشند یا در نیروهای خارج از کشور خدمت می‌کردند یا کشته شدند. در تلاش برای شروع کسب و کار، خیاطان مردانه خیابان «جرمین» و «وست اند» سبکی را ابداع کردند که بر اساس آغاز قرن، لباس ادواردین بود. آن‌ها امیدوار بودند که به طبقه افسران جوانی که از خدمات مختلف حذف می‎شدند، بفروشند. اما برخلاف عقیدۀ خیاطان، این استایل مورد استقبال مخاطبان اصلی خود قرار نگرفت و آن‌ها با انبوهی از لباس‎های به‌فروش‌نرفته مواجه شدند. آن‎ها برای بازگشت سرمایه خود، تعداد زیادی لباس‌ها را به مغازه‎های لباس مردانه شرق و جنوب لندن با قیمت‎های بسیار ارزان فروختند. این مغازه‌ها آن‌ها را در ویترین خود به نمایش گذاشتند که مورد توجه و استقبال جوانان طبقه کارگر قرار گرفت. در حدود سال 1951، ظاهر تدی بوی شروع به ظهور کرد. (1)

روزنامه تبلوید دیلی اکسپرس در سال 1954 با مخفف کردن«ادواردین» به «تدی» اصطلاح  « تدی بوی» را ابداع کرد. این مصادف بود با جوانانی که عموماً درآمد قابل تصرف بیشتری داشتند و تمایل داشتند که شبیه نسخه‌های کوچک پدرشان نباشند. تدی بوی‌ها فرهنگ خود را حول موسیقی جاز و اسکیفل بنا کردند و درست زمانی که راک اند رول اولیه با بازیگرانی مانند جری لی لوئیس، جین وینسنت، الویس و بادی هالی وارد صحنه آمریکا شد، تدها صدای واقعی خود را در دنیا پیدا کردند. در واقع، زمانی که شرکت سرگرمی مترو-گلدوین-مایر فیلم جنجالی « تخته سیاه جنگل» را با جوانان یاغی و موسیقی متن راک اند رول منتشر کرد، تدی بوی‌ها صندلی‌ها را پرت کرده و در راهروها رقصیدند. فیلم «راک اروند دِ کلاک» بیل هیلی در سال‌های 1956 در تئاترهای بریتانیا طوفانی به پاکرد. صحنه‌های ترسناک مبارزه پلیس با بچه‌های آشوبگر، باعث ترس بریتانیا از مد شد و متعاقباً، اصطلاح «جوانان وحشی» ایجاد شد. در واقع، برخی از افرادی که خود را به عنوان تدی بویز معرفی می‌کردند، به‌طور معمول باعث ایجاد خشونت در جامعه شدند. این اقدام موقعیت جوانان دیگر که صرفا برای جذاب‌تر بنظر رسیدن و سرگرمی، از این استایل استفاده می‌کردند؛ به خطر انداخت. (2)

هولیگانیسم‌ها و جنایتکاران

 مطمئناً یکی از اهداف تدی بویز این بود که به استایل ادواردین برتری پیدا کنند، اما آنها همچنین می‌خواستند استایل موجود در فیلم‌های گانگستری آمریکایی را تقلید کنند. همانطور که راک اند رول تأثیر بدی بر نوجوانان تلقی می‌شد، تقلید از قیافه اوباش‌ها بیشتر با رفتارهای آن‌ها همخوانی داشت. برخی از آن‌ها باندهای خود را تشکیل دادند و در رویارویی‌های خشونت آمیز با رقبای خود مبارزه کردند. از لحاظ تاریخی، برخی از پسران تدی نیز دیدگاه‌های نژادپرستانه داشتند و حتی به مهاجران حمله می‌کردند. شورش‌های ناتین هیل در سال 1958یکی از نمونه‌های این خوشونت بود. آنها خصومت خود را با خانواده‌های سیاه پوست نشان دادند که توسط گروه‌های راست‎گرای افراطی مانند لیگ White Defence برافروخته‌تر شده بود. ناآرامی‌های نژادی و اعمال خشونت آمیز در تابستان آن سال به اوج خود رسید، زیرا قضات برای این تدهای آشوبگر حکم‌های سخت و سنگینی را صادر کردند. (1)

استایل تدی بوی

مد تدی بوی اغلب سفارشی و بسیار گران بود، اما نوجوانان طبقه بالایی از جامعه که آن را رایج کردند، درآمد قابل توجهی داشتند. لوازم اصلی کمد لباس عمدتاً شامل ژاکت‌های پارچه‌ای تیره رنگ بود. یادآور کت‌وشلوارهای آمریکایی« زوت» مربوط به دهه 1940 مانند لباس‎هایی که در «کتون کلاب کابین کالووی» می‌پوشیدند. تزئینات مخملی یقه‌های بلند و لبه‌های جیبی و کراوات‌های باریک، کمد لباس آن‌ها را تکمیل می‌کردند. شلوارهای فاق بلندی که اغلب جوراب‌هایشان را نمایش می‌داد و کفش‌ها مانند کفش‌های آکسفورد براق یا کفش‌های چرم جیر درشت به نام «کریپر» تشکیل می‌شد. موهای پسران تدی معمولا روغن زده و بلند بود که به سمت پشت، شانه می‌شد و در قسمت جلوی سر فوکول داشت. علاوه بر این، مدل موی دیگری هم میان تدی‌ها معروف بود به نام بوستون که موها را کاملا به سمت پشت شانه می‌کردند و طوری آرایش می‌کردند که سر از پشت فرمی مستطیلی پیدا می‌کرد. در کنار تدی بوی‎ها، تدی گرلز نیز استایل منحصر خود را داشتند. استایل آن‌ها شامل ژاکت‌های دوخت‌دار که آن‌ها را با دامن‌های مدادی که بعدها دامن‌های پودل آمریکایی نیز به آن اضافه شد، شلوارهای جین پاکتی، و کفش‎های تخت یا اسپادریلز ترکیب می‎کردند و با اضافه کردن کلاه قایق سواری حصیری یا کیف‎های کلاچ ظریف استایل خود را تکمیل می‎کردند؛ پس از گذشت زمان، آن‎ها به پیروی از مد آمریکایی دامن کلوش و موی دم اسبی را نیز به استایل خود اضافه کردند.

تاثیر مد پسر تدی بر بیتلز

در آن زمان، اکثر اعضای گروه بیتلز تحت تأثیر استایل شیک تدها بودند. جان لنون یک بار گفت که او «همیشه بین شبیه شدن به الویس و جیمز دین درگیر بود». در ابتدا استوارت ساتکلیف، نوازنده اصلی گروه بیتلز، استایل این خرده فرهنگ را پذیرفت و بر بقیه گروه نیز تأثیر گذاشت. در سال 1961 بود که جان لنون و پل مک کارتنی به دیدار دوستانشان در فرانسه رفتند و دیدند موهایشان صاف روی پیشانی شان شانه شده است. اما این تأثیر با از بین رفتن خرده‌فرهنگ تدی بوی از بین رفت. (2)

مرگ خرده ‎فرهنگ تدی بوی

همانطور که نوازندگان اصلی راک دهه 1950 از بین رفتند یا مردند، تدها نیز دچار مرگ شدند. شاید ماندگارترین میراث تدی بویز، تبدیل شدن به سرچشمۀ بسیاری دیگر از خرده‌فرهنگ‌های بریتانیایی باشد. چیزی که اکنون به‌عنوان سبک «راکابیلی» در موسیقی شناخته می‎شود و هنوزهم بسیار محبوب است. البته تدها اواخر دهه 1970و 1990هم تلاش‌هایی برای بازگشت داشتند که موفق نبود.

Hooligans: مرد جوانی که معمولاً به‌عنوان بخشی از یک گروه یا باند دست به رفتارهای فحاشی یا خشونت آمیز می‌زند

نویسنده: لعیا محمدباقری